Μετάβαση στο περιεχόμενο

Εικασία του Λεμουάν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Στη θεωρία των αριθμών, η εικασία του Λεμουάν[1], η οποία πήρε το όνομά της από τον Εμίλ Λεμουάν και είναι επίσης γνωστή ως εικασία του Λέβι, από τον Χάιμαν Λέβι, δηλώνει ότι όλοι οι περιττοί ακέραιοι αριθμοί μεγαλύτεροι του 5 μπορούν να αναπαρασταθούν ως άθροισμα ενός περιττού πρώτου αριθμού και ενός άρτιου ημιπρωτού.

Η εικασία τέθηκε από τον Εμίλ Λεμουάν το 1895, αλλά αποδόθηκε λανθασμένα από το MathWorld στον Χάιμαν Λέβι, ο οποίος την εξέτασε τη δεκαετία του 1960[2].

Μια παρόμοια εικασία που διατυπώθηκε από τον Σαν το 2008 αναφέρει ότι όλοι οι περιττοί ακέραιοι αριθμοί μεγαλύτεροι του 3 μπορούν να αναπαρασταθούν ως το άθροισμα ενός πρώτου αριθμού και του γινομένου δύο διαδοχικών θετικών ακέραιων αριθμών ( p+x(x+1) ). [3]

Για να το θέσουμε αλγεβρικά, 2n + 1 = p + 2q έχει πάντα λύση σε πρώτους αριθμούς p και q (όχι απαραίτητα διαφορετικούς) για n > 2. Η εικασία του Λεμουάν είναι παρόμοια αλλά ισχυρότερη από την ασθενή εικασία του Γκόλντμπαχ.[4][5]

Παραδείγματος χάριν, ο περιττός ακέραιος 47 μπορεί να εκφραστεί ως άθροισμα ενός πρώτου και ενός ημιπρώτου αριθμού με τέσσερις διαφορετικούς τρόπους:

47 = 13 + 2×17 = 37 + 2×5 = 41 + 2×3 = 43 + 2×2.

Ο αριθμός των τρόπων με τους οποίους μπορεί να γίνει αυτό δίνεται από τη σχέση ((ακολουθία A046927 στην OEIS) Αριθμός τρόπων έκφρασης του 2n+1 ως p+2q' όπου p και q είναι πρώτοι αριθμο).. Η εικασία του Λεμουάν υποστηρίζει ότι αυτή η ακολουθία δεν περιέχει μηδενικά μετά τα τρία πρώτα.

Αποδεικτικά στοιχεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με το MathWorld, η εικασία έχει επαληθευτεί από τον Κόρμπιτ μέχρι 109.[2] Μια ανάρτηση σε ιστολόγιο τον Ιούνιο του 2019 ισχυρίστηκε επιπλέον ότι έχει επαληθευτεί η εικασία μέχρι το 1010.[6]

Μια απόδειξη υποστηρίχθηκε το 2017 από τους Αγκάμα και Γκένσελ, αλλά αργότερα διαπιστώθηκε ότι ήταν εσφαλμένη.[7]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. «Lemoine's Conjecture: A Limited Solution Using Computers - ResearchGate». 
  2. 2,0 2,1 Weisstein, Eric W., "Levy's Conjecture" από το MathWorld.
  3. Sun, Zhi-Wei. "On sums of primes and triangular numbers." arXiv preprint arXiv:0803.3737 (2008).
  4. Kiltinen, John O.; Young, Peter B. (1985). «Goldbach, Lemoine, and a Know/Don't Know Problem». Mathematics Magazine 58 (4): 195–203. doi:10.2307/2689513. ISSN 0025-570X. https://www.jstor.org/stable/2689513. 
  5. PHILIPPE SAINTY (2023). Goldbach Conjecture. 
  6. «Lemoine's Conjecture Verified to 10^10». 19 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2019. 
  7. Agama, Theophilus; Gensel, Berndt (21 March 2021). «A Proof of Lemoine's Conjecture by Circles of Partition». . 

  • Leonard Eugene Dickson: History of the Theory of Numbers. Vol. I: Divisibility and Primality. Chelsea Publishing Company, New York 1966 (MR0245499 – Reprint des Originals der Carnegie Institution of Washington, Washington, D.C., 1919).
  • Gábor Farkas, Zsófia Juhász: A generalization of Goldbach's conjecture. In: Annales Universitatis Scientiarum Budapestinensis de Rolando Eötvös Nominatae. Sectio Computatorica. Band 46, 2017, S. 39–53 (MR3722662).
  • Richard Kenneth Guy: Unsolved Problems in Number Theory (= Problem Books in Mathematics). 3. Auflage. Springer, New York 2004, ISBN 978-1-4419-1928-1, doi:10.1007/978-0-387-26677-0 (MR2076335).
  • Brian H. Mayoh: On the second Goldbach conjecture. In: Nordisk Tidskrift for Informationsbehandling. Band 6, 1966, S. 48–50 (MR0194405).
  • John O. Kiltinen, Peter B. Young: Goldbach, Lemoine, and a know/don’t know problem. In: Mathematics Magazine. Band 58, 1985, S. 195–203 (MR0801144).
  • Pollack, Paul (2008). «An explicit approach to hypothesis H for polynomials over a finite field». Στο: De Koninck, Jean-Marie· Granville, Andrew· Luca, Florian, επιμ. Anatomy of integers. Based on the CRM workshop, Montreal, Canada, March 13–17, 2006. CRM Proceedings and Lecture Notes. 46. Providence, RI: American Mathematical Society. σελίδες 259–273. ISBN 978-0-8218-4406-9. Zbl 1187.11046.