Μετάβαση στο περιεχόμενο

Χρήστης:AmateurTruther/πρόχειρο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια



Επιβεβαίωση φύλου και απομετάβαση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη συζήτηση γύρω από τη θεραπεία της δυσφορίας φύλου συχνά αναφέρεται η ιδέα πως η φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου, όπως η ορμονοθεραπεία και η χειρουργική επέμβαση, είναι αναποτελεσματική και ακόμη δυνητικά επιβλαβής. Ωστόσο, αυτές οι ιδέες δεν υποστηρίζονται από την τρέχουσα έρευνα, η οποία δείχνει ότι η ορμονοθεραπεία και η χειρουργική επέμβαση οδηγούν σε βελτιωμένη ψυχική υγεία για τα τρανς άτομα.

Αποχή από την ταυτότητα φύλου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η θεωρία ότι η πλειοψηφία των παιδιών με δυσφορία φύλου εν τέλει "απέχουν" και σταματούν να αποζητούν την φυλομετάβαση προέρχεται από μια σειρά κυρίως παλιότερων μελετών με σοβαρά μεθοδολογικά ελαττώματα, όπως: ξεπερασμένα διαγνωστικά κριτήρια δυσφορίας φύλου τα οποία εστίαζαν στη μη-συμμόρφωση με τους ρόλους φύλου αντί για την σωματική δυσφορία, και τα οποία μεγάλα ποσοστά των συμμετεχόντων σε ορισμένες μελέτες δεν πληρούσαν καν, μικρά μεγέθη δειγμάτων με υψηλά ποσοστά εγκατάλειψης της έρευνας, χρήση θεραπειών μεταστροφής σε έρευνες που ισχυρίζονταν μη-παρεμβατικές προσεγγίσεις, καθώς και κακούς ορισμούς για την "αποχή."

Τρανς ταυτότητα ως ψυχασθένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι νομοθετικές προσπάθειες για την απαγόρευση της φροντίδας επιβεβαίωσης φύλου στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν βασιστεί στην αβάσιμη ιδέα ότι η δυσφορία φύλου προκαλείται από υποκείμενη ψυχική ασθένεια, ψυχικό τραύμα, ή νευροδιαφορετικότητα όπως ο αυτισμός και η ΔΕΠΥ.[1][2][3] Αν και τα τρανς άτομα έχουν υψηλότερα ποσοστά ψυχικών ασθενειών, δεν υπάρχουν στοιχεία ότι αυτές προκαλούν τη δυσφορία φύλου, και τα στοιχεία δείχνουν ότι οφείλονται στο μειονοτικό στρες και στις διακρίσεις που βιώνουν τα τρανς άτομα.[1][2] Η Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία δήλωσε ότι «παραπλανητικές και αβάσιμες ιδέες», όπως «ο εσφαλμένος χαρακτηρισμός της δυσφορίας φύλου ως εκδήλωση τραυματικού στρες ή νευροδιαφορετικότητας», έχουν δημιουργήσει μια εχθρική αντίληψη των τρανς νέων.[3]

Κοινωνική μετάδοση και ταχείας έναρξης δυσφορία φύλου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μια απεικόνιση από την Catherine Lockmiller του κυκλικού αγωγού μεταξύ της παραπληροφόρησης για την υγειονομική περίθαλψη των τρανς ατόμων και της νομοθεσίας κατά των τρανς που αναφέρει τη ΔΦΤΕ

Το 2018, η Lisa Littman συνέγραψε μια άκρως διορθωμένη μελέτη, υποστηρίζοντας ότι οι σύγχρονοι νέοι βιώνουν έναν καινούργιο τύπο δυσφορίας φύλου, τη «δυσφορία φύλου ταχείας έναρξης» (ΔΦΤΕ στα ελληνικά, και "Rapid-Onset Gender Dysphoria" ή ROGD στα αγγλικά), η οποία μεταδίδεται κοινωνικά μέσω των συνομηλίκων.[4][5][6][7] Η μελέτη βασίστηκε σε ανώνυμες εικασίες για τα τρανς παιδιά από γονείς που βρέθηκαν σε ιστότοπους γνωστούς για την αντί-τρανς παραπληροφόρηση και την "gender critical" πολιτική ιδεολογία, οι οποίοι είχαν ενημερωθεί για την υπόθεση της μελέτης.[4][5][6][7]

Αν και δεν υπάρχουν εμπειρικά στοιχεία που να υποστηρίζουν την υπόθεση, έχει αναφερθεί σε μεγάλο βαθμό στη συζήτηση σχετικά με τους τρανς νέους.[7][4][8] Το 2021, ένας συνασπισμός ψυχολογικών επαγγελματικών φορέων εξέδωσε μια δήλωση θέσης για τη ΔΦΤΕ που υποστήριξε την εξάλειψη της χρήσης της ΔΦΤΕ, κλινικά και διαγνωστικά, «δεδομένης της έλλειψης αυστηρής εμπειρικής υποστήριξης για την ύπαρξή της». Δήλωσε ότι «δεν υπάρχουν στοιχεία ότι η ΔΦΤΕ συμβαδίζει με τις εμπειρίες των τρανς παιδιών και εφήβων» και «ο πολλαπλασιασμός της παραπληροφόρησης σχετικά με τη ΔΦΤΕ » οδήγησε σε «περισσότερα από 100 νομοσχέδια υπό εξέταση σε νομοθετικά όργανα σε όλη τη χώρα που επιδιώκουν να περιορίσουν τα δικαιώματα των τρανς εφήβων» με βάση «μη-τεκμηριωμένους ισχυρισμούς».[8]

άλλο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εσφαλμένοι και παραπλανητικοί ισχυρισμοί σχετικά με την ποικιλομορφία των φύλων, τη δυσφορία φύλου, και την υγειονομική περίθαλψη επιβεβαίωσης φύλου, έχουν χρησιμοποιηθεί για να περιοριστεί νομοθετικά η υγειονομική περίθαλψη των τρανς ατόμων.[9][10] Οι ισχυρισμοί βασίζονται κυρίως στην κατασκευασμένη αβεβαιότητα που δημιουργείται από διάφορες συντηρητικές θρησκευτικές οργανώσεις, ψευδοεπιστημονικούς ή απαξιωμένους ερευνητές, και ακτιβιστές κατά των τρανς.[11]

Οι συνήθεις ψευδείς ισχυρισμοί περιλαμβάνουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που προβαίνουν σε φυλομετάβαση το μετανιώνουν, ότι τα περισσότερα τρανς παιδιά προεφηβικής ηλικίας παύουν να επιθυμούν τη φυλομετάβαση μετά την εφηβεία, ότι η δυσφορία φύλου μπορεί να είναι κοινωνικά μεταδοτική και «ταχείας έναρξης» ή να προκαλείται από ψυχικές ασθένειες, ότι οι ιατρικές οργανώσεις ωθούν τους νέους στη φυλομετάβαση, και ότι οι τρανς νέοι χρειάζονται θεραπείες μεταστροφής, όπως η θεραπεία διερεύνησης φύλου.[12][13][14]

Τον Δεκέμβριο του 2024, περισσότερες από 26 πολιτείες στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην καναδική επαρχία της Αλμπέρτα απαγόρευσαν τη φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου για τους νέους, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο είχε απαγορεύσει τους καταστολείς της εφηβείας για τρανς νέους με βάση την Cass Έρευνα, η οποίο έκανε παραπλανητικούς ισχυρισμούς.[9] Εκλεγμένοι αξιωματούχοι στην Κεντρική και Νότια Αμερική έχουν ζητήσει νομοθετικές απαγορεύσεις στην τρανς υγειονομική περίθαλψη με βάση ψευδείς ισχυρισμούς. Η παραπληροφόρηση έχει αναπτυχθεί και ενισχυθεί από τα κύρια μέσα ενημέρωσης.[15] Ιατρικές οργανώσεις όπως η Ενδοκρινική Κοινότητα και η Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρία, μεταξύ άλλων, έχουν δημοσιεύσει δηλώσεις που αντιτίθενται σε τέτοιες απαγορεύσεις και στην παραπληροφόρηση πίσω από αυτές.

Προέλευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η παραπληροφόρηση για την υγειονομική περίθαλψη των τρανς βασίζεται κυρίως στην αβεβαιότητα κατασκευασμένη από ένα δίκτυο συντηρητικών νομικών οργανώσεων και οργανώσεων υπεράσπισης.[16][17] Αυτοί οι οργανισμοί έχουν βασιστεί σε παρόμοιες τεχνικές με την άρνηση της κλιματικής αλλαγής, δημιουργώντας υπερβολική αβεβαιότητα σχετικά με τη φροντίδα της αναπαραγωγικής υγείας, τη θεραπεία μεταστροφής, και τη φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου.[17]

Το Southern Poverty Law Center (SPLC) δήλωσε ότι ο κόμβος του κινήματος της ψευδοεπιστήμης ήταν η Society for Evidence-Based Gender Medicine (SEGM), η οποία ήταν στενά συνδεδεμένη με το Genspect και το Therapy First.[18] Μια έκθεση της Ιατρικής Σχολής του Γέιλ περιέγραψε πως η SEGM διαδίδει «προκατειλημμένο και αντιεπιστημονικό περιεχόμενο» και «χωρίς εμφανείς δεσμούς με επικρατέστερους επιστημονικούς ή επαγγελματικούς οργανισμούς».[17]

Άλλοι αξιόλογοι παραγωγοί αντί-ΛΟΑΤ παραπληροφόρησης περιλαμβάνουν τις ευαγγελικές οργανώσεις Alliance Defending Freedom, American College of Pediatricians και Family Research Council,[18][17] των οποίων οι προσπάθειες έχουν βοηθηθεί από επιστήμονες που κάποτε ήταν επικρατείς στη φροντίδα των τρανς αλλά είναι πλέον απαξιωμένοι, όπως οι Ray Blanchard, Stephen B. Levine, και Kenneth Zucker.[19][17] Η παραπληροφόρηση σχετικά με την υγειονομική περίθαλψη των τρανς ατόμων εξαρτάται μερικές φορές από την μεροληπτική δημοσιογραφία στα δημοφιλή μέσα ενημέρωσης.[20]

Κοινή παραπληροφόρηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απομετάβαση και μετάνοια φυλομετάβασης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο όρος "απομετάβαση" αναφέρεται στη διακοπή της φροντίδας επιβεβαίωσης φύλου και δεν απαιτεί αντιστροφή της τρανς ταυτότητας ή μετάνοια για την φυλομετάβαση. Τα δεδομένα υποδηλώνουν ότι η μετάνοια και η απομετάβαση είναι σπάνιες, με τη μετάνοια συνήθως να προκαλείται από εξωτερικούς παράγοντες, όπως η κοινωνική ή οικογενειακή πίεση και οι οικονομικές δυσκολίες, ενώ σπανιότεροι είναι οι εσωτερικοί παράγοντες.[1][21]

Στις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, τα συντηρητικά μέσα ενημέρωσης και η Alliance Defending Freedom έχουν προωθήσει υψηλού προφίλ άτομα που έχουν από-μεταβληθεί καθώς και ομάδες υπεράσπισης που υποστηρίζουν ότι η απομετάβαση και η μετάνοια για τη φυλομετάβαση είναι διαδεδομένες.[22] Πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών έχουν βασιστεί κυρίως σε προσωπικές ιστορίες για να υποστηρίξουν ότι η απομετάβαση αποτελεί έγκυρη αιτία για τις απαγορεύσεις στη φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου.[1] Η Chloe Cole (άτομο που έχει από-μεταβληθεί) έχει υποστηρίξει αρκετές τέτοιες κρατικές απαγορεύσεις ως μέλος της ομάδας υπεράσπισης Do No Harm.[1]

Ο μύθος της παραίτησης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η θεωρία ότι η πλειονότητα των νέων προεφηβικής ηλικίας που έχουν διαγνωστεί με δυσφορία φύλου θα «παραιτηθούν» και χωρίς παρέμβαση θα πάψουν να επιθυμούν τη φυλομετάβαση στην ενήλικη ζωή βασίστηκε σε μελέτες που είχαν σοβαρά μεθοδολογικά ελαττώματα, όπως χαμηλά μεγέθη δειγμάτων, ξεπερασμένα διαγνωστικά κριτήρια που δεν ξεχώριζαν ανάμεσα στην μη-συμμόρφωση στις κοινωνικές νόρμες περί των φύλων και την τρανς ταυτότητα φύλου, χρήση θεραπείας μεταστροφής στον πληθυσμό του δείγματος, και κακούς ορισμούς «παραίτησης».[1][23][2] Οι περισσότεροι νέοι που συμμετείχαν σε αυτές δεν ταυτίζονταν ποτέ ως τρανς ούτε επιθυμούσαν να υποβληθούν σε φυλομετάβαση, αλλά μετρήθηκαν ως «παραιτούμενοι».[23]

Ο ισχυρισμός έχει χρησιμοποιηθεί συχνά για να υποστηρίξει την ποινικοποίηση της φροντίδας επιβεβαίωσης φύλου.[24] Προέρχεται κυρίως από ένα σχόλιο του James Cantor το 2020, ο οποίος υποστήριξε με βάση τις απαξιωμένες μελέτες ότι τα περισσότερα παιδιά που διαγιγνώσκονται με δυσφορία φύλου θα γίνουν ομοφυλόφιλοι και λεσβίες ως ενήλικες εάν τους αρνηθούν τέτοια φροντίδα.[1][23] Πρόσφατη έρευνα έχει βρει ότι η συντριπτική πλειονότητα των παιδιών προεφηβικής ηλικίας που εκφράζουν τρανς ταυτότητες και υφίστανται κοινωνική φυλομετάβαση με γονική υποστήριξη συνεχίζουν να το κάνουν και στην εφηβεία.[1][2]

Τρανς ταυτότητα ως ψυχασθένεια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι νομοθετικές προσπάθειες για την απαγόρευση της φροντίδας επιβεβαίωσης φύλου στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν βασιστεί στην αβάσιμη ιδέα ότι η δυσφορία φύλου προκαλείται από υποκείμενη ψυχική ασθένεια, ψυχικό τραύμα, ή νευροδιαφορετικότητα όπως ο αυτισμός και η ΔΕΠΥ.[1][2][3] Αν και τα τρανς άτομα έχουν υψηλότερα ποσοστά ψυχικών ασθενειών, δεν υπάρχουν στοιχεία ότι αυτές προκαλούν τη δυσφορία φύλου, και τα στοιχεία δείχνουν ότι οφείλονται στο μειονοτικό στρες και στις διακρίσεις που βιώνουν τα τρανς άτομα.[1][2] Η Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία δήλωσε ότι «παραπλανητικές και αβάσιμες ιδέες», όπως «ο εσφαλμένος χαρακτηρισμός της δυσφορίας φύλου ως εκδήλωση τραυματικού στρες ή νευροδιαφορετικότητας», έχουν δημιουργήσει μια εχθρική αντίληψη των τρανς νέων.[3]

Κοινωνική μετάδοση και ταχείας έναρξης δυσφορία φύλου

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μια απεικόνιση από την Catherine Lockmiller του κυκλικού αγωγού μεταξύ της παραπληροφόρησης για την υγειονομική περίθαλψη των τρανς ατόμων και της νομοθεσίας κατά των τρανς που αναφέρει τη ΔΦΤΕ

Το 2018, η Lisa Littman συνέγραψε μια άκρως διορθωμένη μελέτη, υποστηρίζοντας ότι οι σύγχρονοι νέοι βιώνουν έναν καινούργιο τύπο δυσφορίας φύλου, τη «δυσφορία φύλου ταχείας έναρξης» (ΔΦΤΕ στα ελληνικά, και "Rapid-Onset Gender Dysphoria" ή ROGD στα αγγλικά), η οποία μεταδίδεται κοινωνικά μέσω των συνομηλίκων.[4][5][6][7] Η μελέτη βασίστηκε σε ανώνυμες εικασίες για τα τρανς παιδιά από γονείς που βρέθηκαν σε ιστότοπους γνωστούς για την αντί-τρανς παραπληροφόρηση και την "gender critical" πολιτική ιδεολογία, οι οποίοι είχαν ενημερωθεί για την υπόθεση της μελέτης.[4][5][6][7]

Αν και δεν υπάρχουν εμπειρικά στοιχεία που να υποστηρίζουν την υπόθεση, έχει αναφερθεί σε μεγάλο βαθμό στη συζήτηση σχετικά με τους τρανς νέους.[7][4][8] Το 2021, ένας συνασπισμός ψυχολογικών επαγγελματικών φορέων εξέδωσε μια δήλωση θέσης για τη ΔΦΤΕ που υποστήριξε την εξάλειψη της χρήσης της ΔΦΤΕ, κλινικά και διαγνωστικά, «δεδομένης της έλλειψης αυστηρής εμπειρικής υποστήριξης για την ύπαρξή της». Δήλωσε ότι «δεν υπάρχουν στοιχεία ότι η ΔΦΤΕ συμβαδίζει με τις εμπειρίες των τρανς παιδιών και εφήβων» και «ο πολλαπλασιασμός της παραπληροφόρησης σχετικά με τη ΔΦΤΕ » οδήγησε σε «περισσότερα από 100 νομοσχέδια υπό εξέταση σε νομοθετικά όργανα σε όλη τη χώρα που επιδιώκουν να περιορίσουν τα δικαιώματα των τρανς εφήβων» με βάση «μη-τεκμηριωμένους ισχυρισμούς».[8]

Ψυχοθεραπεία και θεραπεία μεταστροφής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι υποστηρικτές των απαγορεύσεων της φροντίδας επιβεβαίωσης φύλου στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν υποστηρίξει πως οι νέοι θα πρέπει να λαμβάνουν ψυχοθεραπεία, συμπεριλαμβανομένης της διερευνητικής θεραπείας φύλου (αγγλ. "gender exploratory therapy"), μια μορφή θεραπείας μεταστροφής, αντί για ιατρικές θεραπείες.[5][25] Οι επαγγελματίες της διερευνητικής θεραπείας φύλου θεωρούν την ιατρική φυλομετάβαση ως έσχατη λύση και υποστηρίζουν ότι η δυσφορία φύλου των ασθενών τους προκαλείται από παράγοντες όπως η ομοφοβία, η κοινωνική μετάδοση, το σεξουαλικό τραύμα και ο αυτισμός.[26][27] Μερικοί επαγγελματίες αποφεύγουν να χρησιμοποιούν τα ονόματα και τις αντωνυμίες που έχουν επιλέξει οι ασθενείς τους ενώ αμφισβητούν την ταυτότητά τους.[28]

Δεν υπάρχουν γνωστές εμπειρικές μελέτες που να εξετάζουν ψυχοκοινωνικά ή ιατρικά αποτελέσματα μετά από την διερευνητική θεραπεία φύλου.[28][29] Έχουν εκφραστεί ανησυχίες ότι με την μη παροχή μιας εκτιμώμενης χρονικής διάρκειας για τη θεραπεία, οι καθυστερήσεις στις ιατρικές παρεμβάσεις μπορεί να επιδεινώσουν την ψυχική οδύνη στους τρανς νέους,[26][28] ενώ το μοντέλο φροντίδας που επιβεβαιώνει το φύλο προωθεί ήδη την εξατομικευμένη φροντίδα και την εξερεύνηση ταυτότητας φύλου χωρίς να ευνοεί κάποια συγκεκριμένη ταυτότητα.[28] Σχολιάζοντας τη διερευνητική θεραπεία φύλου το 2022, η βιοηθικός Florence Ashley υποστήριξε ότι η πλαισίωση της ως μη-κατευθυνόμενη εξερεύνηση υποκείμενων ψυχολογικών ζητημάτων είχε ομοιότητες με τις πρακτικές μεταστροφής των ομοφυλοφίλων.[30]

Υπάρχουν πολλές ομάδες σε όλο τον κόσμο για την προώθηση της διερευνητικής θεραπείας φύλου, και έχουν επιτύχει να επηρεάσουν νομικές συζητήσεις και κλινική καθοδήγηση σε ορισμένες περιοχές.[31] Το Therapy First (TF), που προηγουμένως ονομαζόταν Gender Exploratory Therapy Association (GETA), υποστηρίζει ότι «οι ψυχολογικές προσεγγίσεις πρέπει να είναι η θεραπεία πρώτης προτεραιότητας για όλες τις περιπτώσεις δυσφορίας φύλου», ότι οι ιατρικές παρεμβάσεις για τρανς νέους είναι «πειραματικές και πρέπει να αποφεύγονται αν είναι δυνατόν», και ότι η κοινωνική φυλομετάβαση είναι «επικίνδυνη».[25][32] Όλοι οι ηγέτες του TF είναι μέλη της Genspect και πολλοί είναι μέλη της Society for Evidence-Based Gender Medicine (SEGM), η οποία προωθεί τη διερευνητική θεραπεία και υποστηρίζει ότι η φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου δεν πρέπει να είναι διαθέσιμη σε άτομα κάτω των 25 ετών.[32][33]

Τρανσεξουαλική τυπολογία του Blanchard

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις δεκαετίες του 1980 και του 1990, ο Ray Blanchard ανέπτυξε μια θεωρία και τυπολογία των τρανς γυναικών, ταξινομώντας τες είτε ως «ομοφυλόφιλους τρανσέξουαλ» -straight τρανς γυναίκες που φέρεται ότι είναι ομοφυλόφιλοι άντρες που προέβησαν σε φυλομετάβαση για να δελεάσουν straight άνδρες- ή ως «αυτογυναικοφιλικές τρανσέξουαλ», δηλαδή τρανς γυναίκες που υποβάλλονται σε ιατρική φυλομετάβαση λόγω της σεξουαλικής διέγερσης που τους προκαλεί η φαντασίωση του να είναι γυναίκες.[34][35] Διαδόθηκε το 2003 από τον J. Michael Bailey στο βιβλίο του The Man Who Would Be Queen και προωθήθηκε σε μεγάλο βαθμό από το ακροδεξιό Human Biodiversity Institute, του οποίου ο Blanchard είναι μέλος.[36][37] Υπάρχουν ελάχιστες έως καθόλου αποδείξεις για τη θεωρία και έχει επικριθεί από πολλές απόψεις.[35][34]

Ο Blanchard δεν εξήγαγε εμπειρικά τους υποτύπους, αλλά τους δημιούργησε ομαδοποιώντας τις τρανς γυναίκες με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό, αγνόησε τα βιώματα τους, αγνόησε το ότι οι cisgender γυναίκες αναφέρουν επίσης αυτογυναικοφιλία, και αντιμετώπισε τις τρανς γυναίκες ως σεξουαλικά αντικείμενα. Υπέθεσε επίσης την αιτιότητα, δηλαδή ότι οι τρανς γυναίκες έχουν δυσφορία φύλου και επιθυμία για φυλομετάβαση λόγω των φαντασιώσεων τους, παρά ότι οι φαντασιώσεις τους οφείλονται στην ταυτότητά τους.[34] Οι μελέτες έχουν επικρίνει τα εννοιολογικά ελαττώματα και τα εμπειρικά λάθη στη θεωρία. Η τρανσφεμινίστρια και βιολόγος Julia Serano συνόψισε την αντιπαράθεση με την διατύπωση: «Εάν οι υποστηρικτές της αυτογυναικοφιλίας επιμένουν ότι κάθε εξαίρεση στο μοντέλο οφείλεται σε εσφαλμένες εικασίες, τότε η θεωρία της αυτογυναικοφιλίας πρέπει να απορριφθεί με το σκεπτικό ότι είναι μη-διαψεύσιμη και ως εκ τούτου αντιεπιστημονική. Εάν, από την άλλη πλευρά, αποδεχτούμε ότι αυτές οι εξαιρέσεις είναι έγκυρες, τότε είναι σαφές ότι η ταξινόμηση δύο υποτύπων της θεωρία της αυτογυναικοφιλίας δεν ισχύει».[34]

Αναξιοπιστία ιατρικών οργανισμών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αν και κάθε σημαντικός ιατρικός οργανισμός υποστηρίζει τη φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου, οι υποστηρικτές των απαγορεύσεων της στις Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίζουν ότι η κύρια ιατρική κοινότητα είναι αναξιόπιστη, ότι αγνοεί τα στοιχεία, και ότι οι γιατροί ωθούν τους τρανς νέους στη μετάβαση λόγω πολιτικής ιδεολογίας και αδιαφορίας για την ευημερία τους.[38][39] Αυτό συμπεριλαμβάνει ισχυρισμούς ότι τα πρότυπα περίθαλψης και οι οδηγίες από αξιόπιστους ιατρικούς οργανισμούς δεν αντικατοπτρίζουν την κλινική συναίνεση.[39]

Τα παιδιά υποβάλλονται σε φυλομετάβαση υπερβολικά νωρίς

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι αντίπαλοι των τρανς δικαιωμάτων και της τρανς υγειονομικής περίθαλψης έχουν υποστηρίξει ότι οι νέοι που δεν συμμορφώνονται με τις νόρμες περί των φύλων πιέζονται να προβούν σε φυλομετάβαση. Ωστόσο, λίγοι πάροχοι προσφέρουν τέτοια φροντίδα, και για όσους το κάνουν απαιτείται γονική συναίνεση, έγκριση ασφάλισης υγείας, κοινωνική φυλομετάβαση και ψυχιατρική αξιολόγηση[40]. Αυτοί οι ισχυρισμοί έχουν συμπεριλάβει επιχειρήματα ότι οι τρανς νέοι δεν είναι σε θέση να παρέχουν ενημερωμένη συγκατάθεση για ιατρική φυλομετάβαση, ωστόσο, η επιστημονική βιβλιογραφία καταδεικνύει ότι οι τρανς νέοι, συμπεριλαμβανομένων εκείνων με προβλήματα ψυχικής υγείας, μπορούν να συμμετέχουν σωστά στη λήψη αποφάσεων.[41][42] Αυτό συμπεριλαμβάνει και επιχειρήματα ότι οι ανήλικοι υποβάλλονται σε εγχειρήσεις επαναπροσδιορισμού φύλου τακτικά. Ωστόσο, αρχεία ανηλίκων δείχνουν ότι τέτοιες χειρουργικές επεμβάσεις είναι πολύ σπάνιες και οι περισσότεροι από όσους τις λαμβάνουν είναι 17 ετών και με πλήρη γονική υποστήριξη.[43] Πριν από την έναρξη της εφηβείας, τα παιδιά είναι κατάλληλα μόνο για κοινωνική φυλομετάβαση, με καταστολείς της εφηβείας να μην χορηγούνται μέχρι την έναρξη της εφηβείας.[44]

Τον Ιουνίου του 2023, η Endocrine Society δημοσίευσε μια δήλωση στην οποία τονίζει πως «η παιδιατρική φροντίδα επιβεβαίωσης φύλου έχει σχεδιαστεί για να ακολουθεί μια συντηρητική προσέγγιση». Εξήγησε ότι τα μικρότερα παιδιά υποστηρίζονται στη εξερεύνηση της ταυτότητας φύλου τους όπως απαιτείται, ενώ οι ιατρικές παρεμβάσεις προορίζονται για μεγαλύτερους εφήβους και ενήλικες και προσαρμόζονται ατομικά «για να μεγιστοποιηθεί ο χρόνος που έχουν οι έφηβοι και οι οικογένειές τους για να λάβουν αποφάσεις σχετικά με τις φυλομεταβάσεις τους». Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι μεγάλοι ιατρικοί οργανισμοί συμφωνούν να περιμένουν έως ότου τα άτομα φτάσουν την ενηλικίωση στην χώρα τους ώστε να προβούν σε χειρουργική επέμβαση γεννητικών οργάνων.[45]

Τα σχολεία υποβάλλουν παιδιά σε εγχείρηση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2024, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Donald Trump παρευρέθηκε σε μια συγκέντρωση του Moms for Liberty, και δήλωσε ότι τα παιδιά υποβάλλονται σε χειρουργική επέμβαση επιβεβαίωσης φύλου στο σχολείο και συνέχισε να επαναλαμβάνει τον ισχυρισμό. Δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι οποιοδήποτε σχολείο έχει κάνει ποτέ χειρουργική επέμβαση επιβεβαίωσης του φύλου σε μαθητή.[46][47]

  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 McNamara, Meredithe; McLamore, Quinnehtukqut; Meade, Nicolas; Olgun, Melisa; Robinson, Henry; Alstott, Anne (2024). «A thematic analysis of disinformation in gender-affirming healthcare bans in the United States». Social Science & Medicine 351: 116943. doi:10.1016/j.socscimed.2024.116943. ISSN 0277-9536. PMID 38759383. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Alstott, Anne; Olgun, Melisa; Robinson, Henry; McNamara, Meredithe (2024). «"Demons and Imps": Misinformation and Religious Pseudoscience in State Anti-Transgender Laws» (στα αγγλικά). Yale Journal of Law and Feminism. https://openyls.law.yale.edu/bitstream/handle/20.500.13051/18393/Demons%20and%20Imps.pdf. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 «APA Policy Statement on Affirming Evidence-Based Inclusive Care for Transgender, Gender Diverse, and Nonbinary Individuals, Addressing Misinformation, and the Role of Psychological Practice and Science» (PDF). www.apa.org. American Psychological Association. Φεβρουαρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2024. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 McNamara, Meredithe; McLamore, Quinnehtukqut; Meade, Nicolas; Olgun, Melisa; Robinson, Henry; Alstott, Anne (2024). «A thematic analysis of disinformation in gender-affirming healthcare bans in the United States». Social Science & Medicine 351: 116943. doi:10.1016/j.socscimed.2024.116943. ISSN 0277-9536. PMID 38759383. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Alstott, Anne; Olgun, Melisa; Robinson, Henry; McNamara, Meredithe (2024). «"Demons and Imps": Misinformation and Religious Pseudoscience in State Anti-Transgender Laws» (στα αγγλικά). Yale Journal of Law and Feminism. https://openyls.law.yale.edu/bitstream/handle/20.500.13051/18393/Demons%20and%20Imps.pdf. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Cravens, R. G.· McLamore, Quinnehtukqut· Leveille, Lee· Hodges, Emerson· Wunderlich, Sophie· Bates, Lydia (12 Δεκεμβρίου 2023). «Foundations of the Contemporary Anti-LGBTQ+ Pseudoscience Network». Southern Poverty Law Center (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2023. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 Lockmiller, Catherine (2023). «Decoding the Misinformation-Legislation Pipeline: an analysis of Florida Medicaid and the current state of transgender healthcare» (στα αγγλικά). Journal of the Medical Library Association 111 (4): 750–761. doi:10.5195/jmla.2023.1724. ISSN 1558-9439. PMID 37928129. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 «ROGD Statement». Coalition for the Advancement & Application of Psychological Science. 26 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2021. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Kim, Hyun-Hee; Thayer, Nova; Bernstein, Caryn; Cruz, Roxana; Roby, Christopher; Keuroghlian, Alex S. (2024). «On the Frontlines: Protecting and Advancing Gender-Affirming Care in a Hostile Sociopolitical Environment» (στα αγγλικά). Journal of General Internal Medicine. doi:10.1007/s11606-024-09080-3. ISSN 1525-1497. PMID 39384688. 
  10. ↑ «APA Policy Statement on Affirming Evidence-Based Inclusive Care for Transgender, Gender Diverse, and Nonbinary Individuals, Addressing Misinformation, and the Role of Psychological Practice and Science» (PDF). www.apa.org. American Psychological Association. Φεβρουαρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2024. 
  11. ↑ Wuest, Joanna; Last, Briana S. (2024). «Agents of scientific uncertainty: Conflicts over evidence and expertise in gender-affirming care bans for minors». Social Science & Medicine 344: 116533. doi:10.1016/j.socscimed.2023.116533. ISSN 0277-9536. PMID 38401237. 
  12. ↑ McNamara, Meredithe; McLamore, Quinnehtukqut; Meade, Nicolas; Olgun, Melisa; Robinson, Henry; Alstott, Anne (2024). «A thematic analysis of disinformation in gender-affirming healthcare bans in the United States». Social Science & Medicine 351: 116943. doi:10.1016/j.socscimed.2024.116943. ISSN 0277-9536. PMID 38759383. 
  13. ↑ Billard, Thomas J (2024-03-03). «The Politics of Transgender Health Misinformation». Political Communication. doi:10.1080/10584609.2024.2303148. ISSN 1058-4609. https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/10584609.2024.2303148. 
  14. ↑ Cravens, R.G.· McLamore, Quinnehtukqut· Leveille, Lee· Hodges, Emerson· Wunderlich, Sophie· Bates, Lydia (12 Δεκεμβρίου 2023). «Group dynamics and division of labor within the anti-LGBTQ+ pseudoscience network». Southern Poverty Law Center (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2023. 
  15. ↑ Romano, Aja (2023-03-31). «Trans rights are human rights. Journalists are failing both.» (στα αγγλικά). https://www.vox.com/culture/23652475/trans-issues-in-the-media-healthcare-disinformation. Ανακτήθηκε στις 2024-12-28. 
  16. ↑ Cravens, R. G.· McLamore, Quinnehtukqut· Leveille, Lee· Hodges, Emerson· Wunderlich, Sophie· Bates, Lydia (12 Δεκεμβρίου 2023). «Manufacturing the doubt that fuels the network». Southern Poverty Law Center (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2023. 
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 Wuest, Joanna; Last, Briana S. (2024). «Agents of scientific uncertainty: Conflicts over evidence and expertise in gender-affirming care bans for minors». Social Science & Medicine 344: 116533. doi:10.1016/j.socscimed.2023.116533. ISSN 0277-9536. PMID 38401237. 
  18. ↑ 18,0 18,1 Cravens, R.G.· McLamore, Quinnehtukqut· Leveille, Lee· Hodges, Emerson· Wunderlich, Sophie· Bates, Lydia (12 Δεκεμβρίου 2023). «Group dynamics and division of labor within the anti-LGBTQ+ pseudoscience network». Southern Poverty Law Center (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2023. 
  19. ↑ Cravens, R. G.· McLamore, Quinnehtukqut· Leveille, Lee· Hodges, Emerson· Wunderlich, Sophie· Bates, Lydia (12 Δεκεμβρίου 2023). «Foundations of the Contemporary Anti-LGBTQ+ Pseudoscience Network». Southern Poverty Law Center (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2023. 
  20. ↑ McNamara, Meredithe; McLamore, Quinnehtukqut; Meade, Nicolas; Olgun, Melisa; Robinson, Henry; Alstott, Anne (2024). «A thematic analysis of disinformation in gender-affirming healthcare bans in the United States». Social Science & Medicine 351: 116943. doi:10.1016/j.socscimed.2024.116943. ISSN 0277-9536. PMID 38759383. 
  21. ↑ Wuest, Joanna; Last, Briana S. (2024). «Agents of scientific uncertainty: Conflicts over evidence and expertise in gender-affirming care bans for minors». Social Science & Medicine 344: 116533. doi:10.1016/j.socscimed.2023.116533. ISSN 0277-9536. PMID 38401237. 
  22. ↑ Moazami, Sahar (2024). «Legalizing transphobia: from courtroom to legislature, how gender‐critical activism is hurting us all». California Western International Law Journal 54 (1). https://scholarlycommons.law.cwsl.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=2058&context=cwilj. 
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 Cravens, R. G.· McLamore, Quinnehtukqut· Leveille, Lee· Hodges, Emerson· Wunderlich, Sophie· Bates, Lydia (12 Δεκεμβρίου 2023). «Manufacturing the doubt that fuels the network». Southern Poverty Law Center (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Δεκεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2023. 
  24. ↑ Criminalizing Gender Affirmative Care with Minors: Suggested Discussion Points With Resources to Oppose Transgender Exclusion Bills (Report). American Psychological Association. https://www.apa.org/topics/lgbtq/gender-affirmative-care. 
  25. ↑ 25,0 25,1 Pauly, Madison; Carnell, Henry (July 2024). «First they tried to "cure" gayness. Now they're fixated on "healing" trans people.» (στα αγγλικά). Mother Jones. https://www.motherjones.com/politics/2024/05/conversion-therapy-lgbtq-anti-trans-gay-gender-affirming-care/. Ανακτήθηκε στις 2024-06-05. 
  26. ↑ 26,0 26,1 Lawson, Zazie; Davies, Skye; Harmon, Shae; Williams, Matthew; Billawa, Shradha; Holmes, Ryan; Huckridge, Jaymie; Kelly, Phillip και άλλοι. (2023). «A human rights based approach to transgender and gender expansive health» (στα αγγλικά). Clinical Psychology Forum 1 (369): 91–106. doi:10.53841/bpscpf.2023.1.369.91. ISSN 1747-5732. https://explore.bps.org.uk/lookup/doi/10.53841/bpscpf.2023.1.369.91. Ανακτήθηκε στις 1 January 2024. 
  27. ↑ Caraballo, Alejandra (2022). «The Anti-Transgender Medical Expert Industry» (στα αγγλικά). Journal of Law, Medicine & Ethics 50 (4): 687–692. doi:10.1017/jme.2023.9. ISSN 1073-1105. PMID 36883410. https://www.cambridge.org/core/journals/journal-of-law-medicine-and-ethics/article/antitransgender-medical-expert-industry/25EFFECB8F71CA9A37F9F089E13BC41E. Ανακτήθηκε στις 1 January 2024. 
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 28,3 MacKinnon, Kinnon R.; Gould, Wren Ariel; Enxuga, Gabriel; Kia, Hannah; Abramovich, Alex; Lam, June S. H.; Ross, Lori E. (2023). «Exploring the gender care experiences and perspectives of individuals who discontinued their transition or detransitioned in Canada» (στα αγγλικά). PLOS ONE 18 (11): e0293868. doi:10.1371/journal.pone.0293868. ISSN 1932-6203. PMID 38019738. Bibcode: 2023PLoSO..1893868M. 
  29. ↑ Leising, Julie (2022). «Gender-affirming care for youth—separating evidence from controversy». BC Medical Journal 64 (7). https://bcmj.org/sites/default/files/BCMJ_Vol64_No7-premise-corrected%20%28ID%202375120%29.pdf. 
  30. ↑ Ashley, Florence (2022). «Interrogating Gender-Exploratory Therapy». Perspectives on Psychological Science 18 (2): 472–481. doi:10.1177/17456916221102325. PMID 36068009. 
  31. ↑ Amery, Fran (2023). «Protecting Children in 'Gender Critical' Rhetoric and Strategy: Regulating Childhood for Cisgender Outcomes». DiGeSt - Journal of Diversity and Gender Studies 10 (2). doi:10.21825/digest.85309. ISSN 2593-0281. https://www.digest.ugent.be/article/id/85309/. Ανακτήθηκε στις 1 January 2024. 
  32. ↑ 32,0 32,1 Santoro, Helen (2023-05-02). «How Therapists Are Trying to Convince Children That They're Not Actually Trans» (στα αγγλικά). Slate. ISSN 1091-2339. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 January 2024. https://web.archive.org/web/20240121062936/https://slate.com/technology/2023/05/gender-exploratory-therapy-trans-kids-what-is-it.html. Ανακτήθηκε στις 2024-01-01. 
  33. ↑ Cravens, R.G.· McLamore, Quinnehtukqut· Leveille, Lee· Hodges, Emerson· Wunderlich, Sophie· Bates, Lydia (12 Δεκεμβρίου 2023). «Group dynamics and division of labor within the anti-LGBTQ+ pseudoscience network». Southern Poverty Law Center (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2023. 
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 34,3 Rider, G. Nic· Tebbe, Elliot A. (2021). «Anti-Trans Theories». Στο: Goldberg, Abbie E.· Beemyn, Genny, επιμ. The SAGE Encyclopedia of Trans Studies. 1 (1st έκδοση). SAGE Publications, Inc. σελίδες 41–42. ISBN 978-1544393810. 
  35. ↑ 35,0 35,1 Pfeffer, Carla A. (2016). «Transgender Sexualities». Στο: Goldberg, Abbie E., επιμ. The SAGE Encyclopedia of LGBTQ Studies, Volume 3. Thousand Oaks, CA: SAGE Publications. σελίδες 1249–1250. doi:10.4135/9781483371283.n439. ISBN 978-1-4833-7129-0. The term autogynephilia was first used in 1989 by Ray Blanchard, a sexologist, to describe a purported class of transgender women. Classifications of transgender women prior to this time tended to divide this group into those who were sexually and romantically interested in men as 'homosexual transsexuals,' and those who were sexually and romantically interested in women were classified as 'heterosexual fetishistic transvestites.' 
  36. ↑ Bancroft, John (2009). «Transgender, gender nonconformity and transvestism». Human Sexuality and its Problems (3rd έκδοση). Elsevier. σελίδες 290–291. ISBN 978-0-443-05161-6. Controversy over [Blanchard's] division into two types peaked with Bailey's publication of his book The Man who would be Queen: the Science of Gender Bending and Transsexualism (2003), which caused anger and outrage in the transgender community and disapproval among some clinicians working in this field. 
  37. ↑ Beirich, Heidi· Moser, Bob (31 Δεκεμβρίου 2003). «Northwestern University Psychology Professor J. Michael Bailey Looks into Queer Science». Southern Poverty Law Center. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2022. 
  38. ↑ Alstott, Anne; Olgun, Melisa; Robinson, Henry; McNamara, Meredithe (2024). «"Demons and Imps": Misinformation and Religious Pseudoscience in State Anti-Transgender Laws» (στα αγγλικά). Yale Journal of Law and Feminism. https://openyls.law.yale.edu/bitstream/handle/20.500.13051/18393/Demons%20and%20Imps.pdf. 
  39. ↑ 39,0 39,1 McNamara, Meredithe; McLamore, Quinnehtukqut; Meade, Nicolas; Olgun, Melisa; Robinson, Henry; Alstott, Anne (2024). «A thematic analysis of disinformation in gender-affirming healthcare bans in the United States». Social Science & Medicine 351: 116943. doi:10.1016/j.socscimed.2024.116943. ISSN 0277-9536. PMID 38759383. 
  40. ↑ Billard, Thomas J (2024-03-03). «The Politics of Transgender Health Misinformation». Political Communication. doi:10.1080/10584609.2024.2303148. ISSN 1058-4609. https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/10584609.2024.2303148. 
  41. ↑ Alstott, Anne; Olgun, Melisa; Robinson, Henry; McNamara, Meredithe (2024). «"Demons and Imps": Misinformation and Religious Pseudoscience in State Anti-Transgender Laws» (στα αγγλικά). Yale Journal of Law and Feminism. https://openyls.law.yale.edu/bitstream/handle/20.500.13051/18393/Demons%20and%20Imps.pdf. 
  42. ↑ McNamara, Meredithe; McLamore, Quinnehtukqut; Meade, Nicolas; Olgun, Melisa; Robinson, Henry; Alstott, Anne (2024). «A thematic analysis of disinformation in gender-affirming healthcare bans in the United States». Social Science & Medicine 351: 116943. doi:10.1016/j.socscimed.2024.116943. ISSN 0277-9536. PMID 38759383. 
  43. ↑ Eckert, A. J. (2022-10-22). «Cutting through the Lies and Misinterpretations about the Updated Standards of Care for the Health of Transgender and Gender Diverse People» (στα αγγλικά). Science-Based Medicine. https://sciencebasedmedicine.org/cutting-through-the-lies-and-misinterpretations-about-the-updated-standards-of-care-for-the-health-of-transgender-and-gender-diverse-people/. Ανακτήθηκε στις 2024-12-21. 
  44. ↑ Alfonseca, Kiara. «Researchers dive into common gender-affirming care youth misconceptions, questions» (στα αγγλικά). https://abcnews.go.com/Politics/researchers-dive-common-gender-affirming-care-youth-misconceptions/story?id=107041920. Ανακτήθηκε στις 2024-12-21. 
  45. ↑ Endocrine Society (June 12, 2023). AMA strengthens its policy on protecting access to gender-affirming care. Δελτίο τύπου.
  46. ↑ Lavietes, Matt (2024-09-09). «Trump repeats false claims that children are undergoing transgender surgery during the school day» (στα αγγλικά). https://www.nbcnews.com/nbc-out/out-politics-and-policy/trump-false-claims-schools-transgender-surgeries-rcna170217. Ανακτήθηκε στις 2024-12-03. 
  47. ↑ «Health Misinformation Monitor: Falsehoods About Transgender People and Gender Affirming Care». KFF (στα Αγγλικά). 10 Οκτωβρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2024. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χρήστης:AmateurTruther/πρόχειρο&oldid=10963670"