Μάρκος Β΄ Ξυλοκαράβης
| Μάρκος Β' Ξυλοκαράβης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιερέας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως |
Ο Μάρκος Β΄, ο επονομαζόμενος Ξυλοκαράβης, διετέλεσε Οικουμενικός Πατριάρχης για σύντομο χρονικό διάστημα το έτος 1466.
Ήταν Κωνσταντινουπολίτης[1], ιερομόναχος[2] και κάτοχος αξιόλογης παιδείας[3], γι'αυτό είχε και το προσωνύμιο «φιλόσοφος[4]». Μετά την Άλωση κατέφυγε μαζί με τον πατέρα και τον αδελφό του στην Κρήτη[5], από την οποία εκδιώχθηκε από τους Βενετούς λόγω της ανθενωτικής του δράσης. Από το 1464[6] ως το 1466 διετέλεσε Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως[6].
Εξελέγη Πατριάρχης από αρχιερείς και κλήρο στις αρχές του 1466 σε αντικατάσταση του παυθένος Ιωάσαφ Α΄. Μετά την εκλογή του όμως ανεφύησαν σκάνδαλα[1], συκοφαντήθηκε στην Υψηλή Πύλη και απομακρύνθηκε ταπεινωτικά από το Θρόνο. Για την απομάκρυνσή του, σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι Τραπεζούντιοι της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι τον συκοφάντησαν ότι «έλαβε ώνιον την Πατριαρχικής αξίαν[7]», κατηγορία που ο ίδιος αρνούνταν[8]. Τέτοια δικαιολογία εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ιστορία του Πατριαρχείου, και επιβεβαιώθηκε αμέσως μετά, όταν οι Τραπεζούντιοι για πρώτη φορά καταβάλλουν χρήματα στο Σουλτάνο για να εκλέξουν Πατριάρχη τον συντοπίτη τους μοναχό Συμεών.
Ο Μάρκος κατόπιν αυτού αποσύρθηκε σε μοναστήρι της Πόλης, δε δέχτηκε όμως ποτέ αδιαμαρτύρητα την άδικη απομάκρυνσή του από το Θρόνο. Με δική του πρωτοβουλία συνεκλήθη Σύνοδος κατά την Πατριαρχεία του Διονυσίου Α΄, η οποία τον βρήκε αθώο από κάθε μομφή και κατηγορία και του απέδωσε «προεδρικώς» την Αρχιεπισκοπή Αχριδών[9]. Εκεί παρέμεινε μέχρι το θάνατό του.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Philippides 1990, σελ. 72.
- ↑ Γεδεών 1885, σελ. 481.
- ↑ Κοµνηνός Υψηλάντης 1870, σελ. 17.
- ↑ Ζαχαριάδου 1996, σελ. 74.
- ↑ Παπαδόπουλος-Κεραμεύς 1903, σελ. 2.
- ↑ 6,0 6,1 Snegarov 1995, σελ. 184–6.
- ↑ Παπαδόπουλος-Κεραμεύς 1903, σελ. 10.
- ↑ Philippides 1990, σελ. 73.
- ↑ Γεδεών 1885, σελ. 482.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Γεδεών, Μανουήλ (1885). Πατριαρχικοί Πίνακες: Ειδήσεις ιστορικαί βιογραφικαί περί των Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως: από Ανδρέου του Πρωτοκλήτου μέχρις Ιωακείμ Γ' του από Θεσσαλονίκης, 36-1884. Κωνσταντινούπολη: Lorenz & Keil.
- Παπαδόπουλος-Κεραμεύς, Αθανάσιος (1903). «Μάρκος Ξυλοκαράβης: πατριάρχης οικουμενικός και είτα πρόεδρος Αχριδών». Византийский временник 10. http://digital.lib.auth.gr/record/67552/files/arc-2007-26504.pdf. Ανακτήθηκε στις 14 Απριλίου 2021.
- Προκόπιος Τσιμάνης (1981). Από υψηλή σκοπιά οι Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως, τόμ. Α΄. σελίδες 85–86.
- Ζαχαριάδου, Ελισάβετ Α. (1996). Δέκα τουρκικά έγγραφα για την Μεγάλη Εκκλησία (1483-1567) (PDF). Αθήνα: Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Ινστιτούτο Βυζαντινών Ερευνών. ISBN 960-7094-69-7.
- Κοµνηνός Υψηλάντης, Αθανάσιος (1870). Εκκλησιαστικών και πολιτικών των εις δώδεκα, Βιβλίον Η, Θ΄και Ι΄ ήτοι Τα µετά την Άλωσιν (1453-1789), (Εκ χειρογράφου της ιεράς µονής του Σινά). Κωνσταντινούπολη: εκδιδόντος Αρχιµ. Γερµανού Αφθονίδου Σιναΐτου.
- Snegarov, Ivan (1995) [1932]. История на Охридската архиепископия-патриаршия, vol 2 (στα Βουλγαρικά) (2 έκδοση). Sofia. ISBN 954-430-345-6.
- Philippides, Marios (1990). Emperors, patriarchs and sultans of Constantinople: 1373 - 1513; an anonymous Greek chronicle of the sixteenth century (PDF). Brookline, Massachusetts: Hellenic College Press. ISBN 0917653157. Ανακτήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 2023.
.svg)