Μετάβαση στο περιεχόμενο

Η ιστορία του ιερέα της μοναχής

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η ιστορία του ιερέα της μοναχής
Ο ιερέας της μοναχής όπως παρουσιάζεται σε εικονογραφημένο χειρόγραφο των αρχών του 15ου αιώνα
ΣυγγραφέαςΤζόφρι Σώσερ
ΓλώσσαΜέση αγγλική γλώσσα
Ημερομηνία δημοσίευσης1389
Μορφήποίημα
Βασίζεται σεChanticleer and the Fox
ΠροηγούμενοΗ ιστορία του καλόγερου
ΕπόμενοΗ ιστορία της δεύτερης μοναχής
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Η ιστορία του ιερέα της μοναχής (αγγλικός τίτλος:The Nun's Priest's Tale) είναι μια από τις 24 ιστορίες που διηγούνται οι προσκυνητές στις Ιστορίες του Καντέρμπερυ (1387-1400) του Τζέφρυ Τσώσερ. Γράφτηκε στη δεκαετία του 1390 και είναι ένας αλληγορικός μύθος με ζώα που βασίζεται σε μια ιστορία από τη μεσαιωνική μυθιστορία του Ρενάρ.[1]

Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σε ένα χωριό ζει μια φτωχή χήρα με τις δύο κόρες της. Έχουν πολλά ζώα στην αυλή τους, μεταξύ των οποίων έναν πολύ όμορφο κόκορα που ονομάζεται Σαντεκλαίρ και επτά κότες, εκ των οποίων η μία, η Περτελότ, ήταν η αγαπημένη του κόκορα από τότε που ήταν νεοσσοί.

Ένα πρωί ο Σαντεκλαίρ ξυπνά ξαφνικά και λέει στην Περτελότ ότι είχε έναν εφιάλτη: ονειρεύτηκε ότι ένα παράξενο ζώο (από την περιγραφή φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι αλεπού) πλησίασε στο κοτέτσι για να τον σκοτώσει και να τον φάει. Ο Σαντεκλαίρ πιστεύει ότι είναι ένα προειδοποιητικό όνειρο, αλλά η κότα τον χλευάζει και τον αποκαλεί δειλό επειδή πιστεύει στα όνειρα. Τον διαβεβαιώνει ότι υποφέρει μόνο από δυσπεψία και καλό θα ήταν να πάρει ένα καθαρτικό. Για να την πείσει, ο κόκορας της αφηγείται ιστορίες προφητών που προέβλεψαν τον θάνατό τους και όνειρα που έγιναν πραγματικότητα.[2]

Το ίδιο πρωί ο Σαντεκλαίρ, που δεν είχε ξαναδεί αλεπού, βλέπει μια να μπαίνει στο κοτέτσι του. Η αλεπού, για να τον αρπάξει, τον κολακεύει λέγοντάς του ότι θα ήθελε να τον ακούσει να τραγουδάει καθώς είναι γνωστό ότι τραγουδάει πολύ ωραία και τον πείθει να τραγουδήσει με κλειστά μάτια. Ο πετεινός βλακωδώς κλείνει τα μάτια και ετοιμάζεται να λαλήσει σηκώνοντας τον λαιμό του, τότε η αλεπού που περίμενε αυτή την ευκαιρία τον αρπάζει από τον λαιμό και τρέπεται σε φυγή. Η χήρα και οι κόρες της ακούνε τα κακαρίσματα από τις κότες και ξεκινούν να κυνηγήσουν την αλεπού με όλο το χωριό από πίσω. Η αλεπού τρέχει μακριά με τον κόκορα στο στόμα και καταφεύγει σε ένα κοντινό δάσος.

Ο Σαντεκλαίρ τότε της λέει πονηρά να φωνάξει στους διώκτες της ότι δεν θα προλάβουν ποτέ να την πιάσουν πριν τον φάει. Η αλεπού ακολουθεί τη συμβουλή του αλλά μόλις ανοίγει το στόμα της, ο κόκορας ξεφεύγει από τα σαγόνια της και πετάει σε ένα δέντρο. Η αλεπού προσπαθεί μάταια να τον πείσει να κατεβεί. Τώρα προτιμά την ασφάλεια του δέντρου και αρνείται να πέσει στην ίδια παγίδα για δεύτερη φορά.[3]

Σχόλια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σκηνή της ιστορίας σε μεσαιωνικό εικονογραφημένο χειρόγραφο

Η ιστορία του ιερέα της μοναχής είναι ένας μύθος που ολοκληρώνεται με ένα ηθικό δίδαγμα. Αναφέρεται σε έναν κόσμο ομιλούντων ζώων που αντικατοπτρίζουν τόσο την ανθρώπινη πονηριά όσο και την πλάνη. Ωστόσο, η ίδια η ιστορία καταλαμβάνει ένα σχετικά μικρό τμήμα της αφήγησης: σχεδόν το μισό της ιστορίας είναι αφιερωμένο στη συζήτηση για τα όνειρα και η πλοκή διακόπτεται συνεχώς από ρητορικές παρεκκλίσεις με παραδείγματα από την ιστορία. Αναφέρονται γνωστά όνειρα, άλλα βιβλικά, όπως η εξήγηση των ονείρων από τον Ιωσήφ,[4] άλλα ιστορικά όπως η αφήγηση του Κικέρωνα για το Όνειρο του Σκιπίωνα, και άλλα προερχόμενα από λαϊκές ιστορίες, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά την ευρυμάθεια του Τσώσερ.[5]

Ο Τσώσερ διακωμωδεί επίσης τις αυλικές μυθιστορίες και τα επικά ποιήματα εφαρμόζοντας τους κώδικές τους στον μικρόκοσμο της αυλής.

Στο τέλος, ο ιερέας προτρέπει τους ακροατές του να είναι προσεκτικοί και να μην εμπιστεύονται την κολακεία. Ο πανδοχέας έμεινε πολύ ευχαριστημένος από την ιστορία και κάνει ένα πολύ εγκωμιαστικό πορτρέτο του ιερέα που αναδεικνύει τη μεγάλη του σωματική δύναμη και την ωραία του εμφάνιση.[6]

Μεταφράσεις στα ελληνικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Οι ιστορίες του Καντέρμπερυ, μτφ: Δημοσθένης Κορδοπάτης, εκδ. Μελάνι, 2014 [7]
  • Οι ιστορίες του Καντέρμπερυ, μτφ: Γιώργος Χαλβατζόγλου, εκδ. Νησίδες, 2018 [8]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]