Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Στο περιγεγραμμένο τετράπλευρο
A
B
Γ
Δ
{\displaystyle {\rm {AB\Gamma \Delta }}}
, ισχύει ότι
A
B
+
Γ
Δ
=
B
Γ
+
A
Δ
{\displaystyle {\rm {AB}}+{\rm {\Gamma \Delta }}={\rm {B\Gamma }}+{\rm {A\Delta }}}
.
Στην γεωμετρία , το θεώρημα Πιτό (αναφέρεται και ως θεώρημα Pitot ) λέει ότι σε ένα περιγεγραμμένο τετράπλευρο
A
B
Γ
Δ
{\displaystyle {\rm {AB\Gamma \Delta }}}
το άθροισμα των μηκών των απέναντι πλευρών είναι ίσο, δηλαδή
A
B
+
Γ
Δ
=
B
Γ
+
A
Δ
{\displaystyle {\rm {AB}}+{\rm {\Gamma \Delta }}={\rm {B\Gamma }}+{\rm {A\Delta }}}
.
Το θεώρημα παίρνει το όνομά του από τον Ανρί Πιτό που το δημοσίευσε το 1725.[ 1] [ 2] Το αντίστροφο του θεωρήματος αποδείχθηκε από τον J. B. Durrande το 1815[ 3] [ 4] [ 5] και από τον J. Steiner το 1846.
Απόδειξη
Ισχύει ότι
P
A
=
P
B
{\displaystyle {\rm {PA}}={\rm {PB}}}
.
Η βασική ιδιότητα που θα χρησιμοποιήσουμε είναι ότι για τις δύο εφαπτόμενες που άγονται από ένα σημείο
P
{\displaystyle {\rm {P}}}
προς έναν κύκλο, με σημεία επαφής
A
{\displaystyle {\rm {A}}}
και
B
{\displaystyle {\rm {B}}}
, ισχύει ότι
P
A
=
P
B
{\displaystyle {\rm {PA}}={\rm {PB}}}
.
Το περιγεγραμμένο τετράπλευρο
A
B
Γ
Δ
{\displaystyle {\rm {AB\Gamma \Delta }}}
, τα σημεία επαφής και οι αποστάσεις τους από τις κορυφές.
Έστω ένα περιγεγραμμένο τετράπλευρο
A
B
Γ
Δ
{\displaystyle {\rm {AB\Gamma \Delta }}}
, όπου ο εγγεγραμμένος του κύκλος έχει κέντρο
I
{\displaystyle {\rm {I}}}
και
I
α
,
I
β
,
I
γ
,
I
δ
{\displaystyle {\rm {I}}_{\alpha },{\rm {I}}_{\beta },{\rm {I}}_{\gamma },{\rm {I}}_{\delta }}
είναι τα σημεία επαφής του με τις πλευρές του τετραπλεύρου.
Τότε από την παραπάνω ιδιότητα για τα σημεία
A
,
B
,
Γ
,
Δ
{\displaystyle {\rm {A,B,\Gamma ,\Delta }}}
έχουμε ότι
A
I
δ
=
A
I
α
=
w
{\displaystyle {\rm {AI_{\delta }}}={\rm {AI_{\alpha }}}=w}
,
B
I
α
=
B
I
β
=
x
{\displaystyle {\rm {BI_{\alpha }}}={\rm {BI_{\beta }}}=x}
,
Γ
I
β
=
Γ
I
γ
=
y
{\displaystyle {\rm {\Gamma I_{\beta }}}={\rm {\Gamma I_{\gamma }}}=y}
και
Δ
I
γ
=
Δ
I
δ
=
z
{\displaystyle {\rm {\Delta I_{\gamma }}}={\rm {\Delta I_{\delta }}}=z}
.
Επομένως,
A
B
+
Γ
Δ
=
(
w
+
x
)
+
(
y
+
z
)
=
τ
{\displaystyle {\rm {AB}}+{\rm {\Gamma \Delta }}=(w+x)+(y+z)=\tau }
,
και
B
Γ
+
Δ
A
=
(
x
+
y
)
+
(
z
+
w
)
=
τ
{\displaystyle {\rm {B\Gamma }}+{\rm {\Delta A}}=(x+y)+(z+w)=\tau }
.
Καταλήγουμε στο ζητούμενο ότι
A
B
+
Γ
Δ
=
B
Γ
+
Δ
A
{\displaystyle {\rm {AB}}+{\rm {\Gamma \Delta }}={\rm {B\Gamma }}+{\rm {\Delta A}}}
.
Αν σε ένα τετράπλευρο
A
B
Γ
Δ
{\displaystyle {\rm {AB\Gamma \Delta }}}
ισχύει ότι
A
B
+
Γ
Δ
=
B
Γ
+
A
Δ
{\displaystyle {\rm {AB}}+{\rm {\Gamma \Delta }}={\rm {B\Gamma }}+{\rm {A\Delta }}}
, τότε το τετράπλευρο είναι περιγεγραμμένο.
Ισχύει ότι
A
B
+
B
Γ
=
Γ
Δ
+
A
Δ
{\displaystyle {\rm {AB}}+{\rm {B\Gamma }}={\rm {\Gamma \Delta }}+{\rm {A\Delta }}}
.
Σε ένα παρεγεγραμμένο τετράπλευρο
A
B
Γ
Δ
{\displaystyle {\rm {AB\Gamma \Delta }}}
όπως στο πλαϊνό σχήμα, ισχύει ότι
A
B
+
B
Γ
=
Γ
Δ
+
A
Δ
{\displaystyle {\rm {AB}}+{\rm {B\Gamma }}={\rm {\Gamma \Delta }}+{\rm {A\Delta }}}
.
Απόδειξη
Παρόμοια με το περιγεγραμμένο τετράπλευρο έχουμε ότι
A
I
δ
=
A
I
α
=
w
{\displaystyle {\rm {AI_{\delta }}}={\rm {AI_{\alpha }}}=w}
,
B
I
α
=
B
I
β
=
x
{\displaystyle {\rm {BI_{\alpha }}}={\rm {BI_{\beta }}}=x}
,
Γ
I
β
=
Γ
I
γ
=
y
{\displaystyle {\rm {\Gamma I_{\beta }}}={\rm {\Gamma I_{\gamma }}}=y}
και
Δ
I
γ
=
Δ
I
δ
=
z
{\displaystyle {\rm {\Delta I_{\gamma }}}={\rm {\Delta I_{\delta }}}=z}
.
Επομένως,
A
B
+
B
Γ
=
(
w
−
x
)
+
(
x
+
y
)
=
w
+
y
{\displaystyle {\rm {AB}}+{\rm {B\Gamma }}=(w-x)+(x+y)=w+y}
,
και
Γ
Δ
+
A
Δ
=
(
y
+
z
)
+
(
w
−
z
)
=
w
+
y
{\displaystyle {\rm {\Gamma \Delta }}+{\rm {A\Delta }}=(y+z)+(w-z)=w+y}
.
Έτσι, καταλήγουμε στο ζητούμενο.
Το θεώρημα Πιτό για πολύγωνα λέει ότι το άθροισμα των μηκών των πράσινων πλευρών είναι ίσο με αυτό των μπλε.
Σε ένα περιγεγραμμένο πολύγωνο με
2
n
{\displaystyle 2n}
πλευρές, ισχύει ότι το άθροισμα των περιττών πλευρών είναι ίσο με το άθροισμα των άρτιων πλευρών. Πιο συγκεκριμένα, στο πολύγωνο
P
1
,
P
2
,
…
,
P
2
n
{\displaystyle {\rm {P}}_{1},{\rm {P}}_{2},\ldots ,{\rm {P}}_{2n}}
ισχύει ότι
P
1
P
2
+
P
3
P
4
+
…
+
P
2
n
−
1
P
2
n
=
P
2
P
3
+
P
4
P
5
+
…
+
P
2
n
P
1
=
τ
{\displaystyle {\rm {P}}_{1}{\rm {P}}_{2}+{\rm {P}}_{3}{\rm {P}}_{4}+\ldots +{\rm {P}}_{2n-1}{\rm {P}}_{2n}={\rm {P}}_{2}{\rm {P}}_{3}+{\rm {P}}_{4}{\rm {P}}_{5}+\ldots +{\rm {P}}_{2n}{\rm {P}}_{1}=\tau }
,
όπου
τ
{\displaystyle \tau }
η ημιπερίμετρος του πολυγώνου.
Απόδειξη
Η απόδειξη είναι παρόμοια με αυτή για το τετράπλευρο. Θεωρούμε τον εγγεγραμμένο κύκλο του πολυγώνου με κέντρο
I
{\displaystyle {\rm {I}}}
και τα σημεία επαφής
I
1
,
…
,
I
n
{\displaystyle {\rm {I}}_{1},\ldots ,{\rm {I}}_{n}}
με τις πλευρές του. Τότε, έχουμε
P
1
I
n
=
P
1
I
1
=
x
1
,
P
2
I
1
=
P
2
I
2
=
x
2
,
⋮
P
2
n
I
2
n
−
1
=
P
2
n
I
2
n
=
x
2
n
.
{\displaystyle {\begin{aligned}{\rm {P}}_{1}{\rm {I}}_{n}&={\rm {P}}_{1}{\rm {I}}_{1}=x_{1},\\{\rm {P}}_{2}{\rm {I}}_{1}&={\rm {P}}_{2}{\rm {I}}_{2}=x_{2},\\&\ \ \vdots \\{\rm {P}}_{2n}{\rm {I}}_{2n-1}&={\rm {P}}_{2n}{\rm {I}}_{2n}=x_{2n}.\end{aligned}}}
Επομένως,
P
1
P
2
+
P
3
P
4
+
…
+
P
2
n
−
1
P
2
n
=
(
P
1
I
1
+
I
1
P
2
)
+
…
+
(
P
2
n
−
1
I
2
n
+
I
2
n
P
2
n
)
=
(
x
1
+
x
2
)
+
…
+
(
x
2
n
−
1
+
x
2
n
)
=
x
1
+
…
+
x
2
n
=
τ
,
{\displaystyle {\begin{aligned}&{\rm {P}}_{1}{\rm {P}}_{2}+{\rm {P}}_{3}{\rm {P}}_{4}+\ldots +{\rm {P}}_{2n-1}{\rm {P}}_{2n}\\&\quad =({\rm {P}}_{1}{\rm {I}}_{1}+{\rm {I}}_{1}{\rm {P}}_{2})+\ldots +({\rm {P}}_{2n-1}{\rm {I}}_{2n}+{\rm {I}}_{2n}{\rm {P}}_{2n})\\&\quad =(x_{1}+x_{2})+\ldots +(x_{2n-1}+x_{2n})\\&\quad =x_{1}+\ldots +x_{2n}=\tau ,\\\end{aligned}}}
και
P
2
P
3
+
P
4
P
5
+
…
+
P
2
n
P
1
=
(
P
2
I
2
+
I
2
P
3
)
+
…
+
(
P
2
n
I
2
n
+
I
2
n
P
1
)
=
(
x
2
+
x
3
)
+
…
(
x
2
n
+
x
1
)
=
x
1
+
…
+
x
2
n
=
τ
.
{\displaystyle {\begin{aligned}&{\rm {P}}_{2}{\rm {P}}_{3}+{\rm {P}}_{4}{\rm {P}}_{5}+\ldots +{\rm {P}}_{2n}{\rm {P}}_{1}\\&\quad =({\rm {P}}_{2}{\rm {I}}_{2}+{\rm {I}}_{2}{\rm {P}}_{3})+\ldots +({\rm {P}}_{2n}{\rm {I}}_{2n}+{\rm {I}}_{2n}{\rm {P}}_{1})\\&\quad =(x_{2}+x_{3})+\ldots (x_{2n}+x_{1})\\&\quad =x_{1}+\ldots +x_{2n}=\tau .\\\end{aligned}}}
Καταλήγουμε ότι τα δύο αθροίσματα είναι ίσα.
Το θεώρημα Πιτό γενικεύεται και για τετράεδρα.[ 3]
Είδη Μετρικές σχέσεις Εμβαδόν Σχετικά θεωρήματα Σχετικές ευθείες